Borgfirska skáldið Þorsteinn frá Hamri er látinn tæplega áttræður að aldri. Með honum kveður einn merkasti höfundur Íslands. Þorsteinn sótti Safnahús gjarnan heim sem fræðimaður, Borgfirðingur og ljóðskáld. Meðal annars kom hann eitt sinn með fjölskyldu sína á merkum afmælisdegi. Starfsfólk Safnahús þakkar liðnar stundir og sendir fjölskyldu hans innilegar samúðarkveðjur. Verkin lifa.
Í fyrstu ljóðabók Þorsteins Í svörtum kufli er þetta ljóð að finna:
Kveðja
Haustkul af norðri brottu ber
blómkrónu dána. Lát það hvísla
örlagaspám í eyru þér.
Er skarður máni í skýjum fer
er skjól okkar þessi hrísla.
Ég er á leið til ljóðvakans
ljósu stranda. Mér dísir sungu:
Á vetrarkvöldi þú kemst til lands;
langsótt er hafið, en leikur hans
er lífsgjafi þinnar tungu.
Barrkrónan skelfur særð og sjúk
er svalinn slær hana fastar og tíðar.
Stormurinn ber þér frost og fjúk.
En mjöllin sem kemur köld og mjúk
ber kvæði mitt til þín síðar.
Comments are closed